قرنها است که انسان به دنبال پاسخ این سؤال است: آیا سیارهی زمین در عالم یکتا است یا اینکه سیارههای مشابه دیگری در کیهان وجود دارد؟ تا همین یک دهه پیش ما جواب این سؤال را نمیدانستیم؛ اما با اکتشافاتی که سفینهی کپلر ناسا انجام داد، شرایط کاملا تغییر کرد. به لطف مأموریت مهم کپلر، اکنون جواب این سؤال مشخص شده است: سیارههای مشابه زمین در عالم وجود دارند؛ اما ما تاکنون نتوانستهایم آنها را با چشم خود مشاهده کنیم.
از زمان پرتاب کپلر در سال ۲۰۰۹، این سفینه توانسته است بیش از ۲۰۰۰ سیاره کشف کند و اطلاعات بسیار زیادی از اندازه و مدار گردش آنها به زمین ارسال کند. این سیارهها از نظر اندازه، ترکیب و مدار گردشی خود بسیار گوناگون هستند. برای مثال، غولهای گازی وجود دارند که مدار گردششان، به طرزی باورنکردنی نزدیک به ستارهی مرکزی منظومه آنها است - چنین سیارههایی، مشتریهای داغ نامیده شدهاند؛ یا سیارههایی کشف شدهاند که به دور دو ستاره میگردند و سیارههای دودویی نام گرفتهاند و همچنین سیاراتی سنگی که مشابه زمین هستند و این پتانسیل را دارند که میزبان حیات باشند.
منظور از سیارههای مشابه زمین، آن دسته از سیاراتی است که سطح آنها سنگی و اندازهی آنها ۰.۵ تا ۱.۵ برابر زمین باشد. مدار چنین سیاراتی باید در فاصلهی مناسبی از ستارهی مرکزی منظومه قرار گرفته باشند، یعنی نه خیلی نزدیک، نه خیلی دور. بدین ترتیب این احتمال هست که آب به شکل مایع در سطح سیاره وجود داشته باشد. وجود آب در سیاره بسیار مهم است، چون در صورت وجود آب در سیاره، احتمال شکلگیری حیات روی آن نیز وجود خواهد داشت.
کپلر به ما نشان داد چنین سیاراتی که مشابه زمین هستند، بهوفور در فضا یافت میشوند. در واقع تعداد سیارههای مشابه زمین و قابل سکونت در کهکشان راه شیری بیشتر از تعداد انسانهای زندهی روی زمین است. میتوان گفت که نصف ستارههایی که شبها در آسمان میبینید، در منظومهی خود یک سیارهی سنگی مشابه زمین دارند که در مدار گردشی مناسبی به دور آنها میچرخند.